İnsan kaynaklarında en çok konuştuğumuz kavramlardan biri: çalışan bağlılığı.
Raporlar hazırlanıyor, stratejiler geliştiriliyor, programlar uygulanıyor. Ama bazen büyük stratejiler arasında gözden kaçan çok basit bir gerçek var:
Bağlılığı büyüten şey çoğu zaman “küçük anlar”.

Bir çalışanın şirkete olan bağlılığı yalnızca maaş, yan haklar ya da terfi fırsatlarıyla şekillenmiyor.
Günlük deneyimlere, duygusal bağlara ve takdir edilme hissine dayanıyor.

• Sabah işe geldiğinde yöneticisinin selam vermesi,
• Bir projede emeğinin fark edilmesi,
• Küçük bir başarının görünür kılınması,
• Çalışanın özel günlerinin hatırlanması…

Bunlar “detay” gibi görünse de, aslında bağlılığın görünmeyen iskeletini oluşturuyor.

Gallup’un 2024 raporuna göre:

• İş yerinde düzenli olarak takdir gören çalışanların %69’u şirketinde uzun vadeli kalmaya daha istekli.
• Kültürde “mikro anlara” önem veren firmaların çalışan devir oranı %31 daha düşük.
• Küçük anlarda gösterilen insani temas, çalışan motivasyonunu büyük bütçeli bağlılık programlarından daha fazla etkileyebiliyor.

Yani mesele yalnızca büyük resim değil; küçük parçaların toplamı.

Mikro anlar, şirket kültürünü “kitapçıklara yazılan değerlerden” çıkarıp günlük yaşama taşıyor.
Bir çalışan, değerlerini hissetmediği bir şirkette ne kadar yan hak verilirse verilsin, bağlılık kuramıyor.
Ama samimiyetle atılmış küçük adımlar, o kültürü gerçek kılıyor.

İK’da yıllardır gördüğüm bir şey var:
Çalışan bağlılığı “bir proje” değil, her gün tekrar tekrar inşa edilen bir süreç.
Ve bunu sağlayan şey, dev bütçeli projelerden çok, sahici dokunuşlar.

Büyük resmi unutma ama küçük anları da görmezden gelme.
Çünkü mikro anlar, makro sonuçlar yaratır.